هدف: هدف اين مقاله بررسي اثرات متعادل کننده فرهنگ سازماني بر روابط ميان رفتار رهبري و تعهد سازماني و ميان تعهد سازماني و رضايت شغلي و عملکرد در زمينه مالزيايي است. 

طراحي/سبک/روش: داده‌ها از 238 دانشجويان و محققان همکار نيمه وقت UM MBA مالزيايي جمع‌آوري شدند. داده‌ها در مورد فرهنگ سازماني و رفتارهاي رهبري پاسخ دهندگان و چگونگي اثرگذاري بر تعهد سازماني، رضايت شغلي و عملکرد کارمند با استفاده از OCI، پرسشنامه رفتار رهبري، ACS، درجه‌بندي جهاني مجزا براي رضايت شغلي و پرسش‌نامه‌هاي عملکرد کلي جمع‌آوري شد. آمارهاي توصیفي گزارش شدند و بعد از آنها، تحليل عاملی، تحليل پایایی، همبستگی پيرسون و آزمون فرضيه‌ ها با استفاده از رگرسيون سلسله مراتبی، استفاده شد. 

یافته ها: عموماً و با استثنائات کمی، مشخص شد که رفتار رهبري به طور قابل توجهي مرتبط با تعهد سازماني می باشد و فرهنگ سازماني نقش مهمي در متعادل‌سازي اين رابطه ايفا مي‌کرد. مشخص شد که رفتار سازماني به طور قابل توجهي مرتبط با رضايت شغلي می باشد ولي مرتبط با عملکرد کارمند نبود. با اين حال، تنها فرهنگ حمايتي بر رابطه ميان تعهد و رضايت اثر گذار بود. عوامل و دلالت‌هاي محتمل براي مديران بحث مي‌شود.

اصالت/ارزش: اين مقاله به منبع دانش موجود در مورد روابط ميان رفتارهاي رهبري، فرهنگ سازماني، تعهد سازماني، رضايت شغلي و عملکرد کارمند کمک مي‌کند. جنبه‌هاي مختلف اين متغيرها آزمايش شد بدين صورت تا بتوان فهم جامع ‌تر و گسترده‌ تري از عوامل اثرگذار بر سازمان‌ها و کارکنان ارائه کرد.

مقدمه و پيش‌زمينه: 

 در سال 1998، بررسي فورچون در ميان مديرعاملان بيشتر شرکت‌هاي تاييد شده نشان داد که گمان برده شده که فرهنگ شرکتي مهمترين اهرم در ارتقاء توانايي‌هاي کليدي آنها باشد. بحران‌هاي سازماني بر نياز براي رهبري از تصميم‌گيران تاکيد می کند که بعداً براي حصول موفقيت سازماني اين امر مهم ‌تر شد.