بررسي تحقیقات استراتژي بيانگر پنج فاز مختلف در تکامل اين الگو از جنگ جهاني دوم به بعد است. اين الگو با معرفي برنامه ريزي استراتژيک در دهه 1970 به اوج خود رسيد، اما با توجه به عدم قطعيت محيطي آن دوره بنظر مي رسيد که اين روش براي برطرف کردن نيازها چندان کافي نباشد. در دهه 1980 اين حوزه وارد فاز مديريت استراتژيک شد که هدف آن تجميع منابع کمپاني براي دست يابي به امتياز رقابتي بود. تحقیقات تجویزی در این دهه با مساعدت زیاد پورتر در درک زمینه های بیرونی که سازمان ها با آن مواجه می شوند انجام شد. دیدگاه مبتنی بر منابع شرک، در پژوهش های تجویزی پایه گذاری شد، و همچنین باعث بالا رفتن دانش الگوی فرایندهای شرکتی شد. با اين حال و عليرغم پيشرفت هايي که در اواسط دهه 1980 حاصل شد، کارشناسان دريافتند که مديريت استراتژيک نيز نمي تواند نواقص موجود در کاربري هاي استراتژيک را مرتفع سازد. در اين دوره، اهميت فرهنگ سازماني و سياست هاي دروني سازمان بيش از پيش آشکار شد. ناکارآمدي مديريت استراتژيک در اين دهه موجب شد که بسياري از کارشناسان به مقوله تفکر استراتژيک روي بياورند. در دهه 1990 اين سوال براي بسياري از متخصصان پيش آمد که استراتژي يک هنر است يا يک علم يا ترکيبي از هر دو اينها. 

1. مقدمه

بررسي تحقیقات استراتژي بيانگر پنج فاز مختلف در تکامل اين الگو از جنگ جهاني دوم به بعد است .گلاک، کافمن، و والک(1980‌) سير تکامل فرايند مديريت استراتژيک را در چهار فاز تشريح کرده اند که فاز سوم آن طرح ريزي استراتژيک و فاز چهارم آن مديريت استراتژيک بوده است. حال، با تکامل الگو از مديريت استراتژيک دهه 1980 به شکل انعطاف پذيرتري از تفکر استراتژيک در دهه 1990، فاز پنجمي نيز قابل درک است (استيسي، 1993. هراکليوس، 1998‌). این مقاله به بحث در مورد تکامل الگوی استراتژیک پرداخته، تقاضاهای داخلی و خارجی را در مورد شرکت کسب و مکار امروزی در این زمینه مد نظر قرار داده، و از درس های کلیدی در این زمینه برای ایجاد اطلاعات در جهت مفهوم سازی تفکر استراتژیک در آثار بعدی استفاده می کند.