تاريخچه علم بيولوژيک : 

کنترل بيولوژيک آفت در ايران قدمتی بيش از 50 سال دارد که به کنترل شپشک ها با استفاده از کفشدوزک در شمال باز می گردد . اين تلاش ها ادامه داشته و در سالهای اخير مورد توجه بيشتری نيز قرار گرفته است .

تعريف کنترل بيولوژيک : 

کنترل بيولوژيک يعنی استفاده از پارازيتوئيدها ، پرداتورها ، پاتوژن ها ، آنتاگونيست ها و يا ميکروارگانيسم های رقيب برای کاهش جمعيت يک آفت ، به طوری که آفت فراوانی کمتری داشته باشد و خساراتی کمتر از آنچه ممکن می بود وارد سازد .

کنترل بيولوژيک ممکن است با دخالت هدفمند انسان صورت پذيرد و يا نتيجه عملی يک نيروی طبيعی خودجوش باشد . کنترل بيولوژيک ممکن است برای پايين آوردن جمعيت آفت مزارع يا جنگل ها و يا برای تعديل ناهماهنگی های به وجود آمده در اثر ورود يک عامل جديد به محيطی طبيعی صورت پذيرد . 

البته همه روش های غيرشيميايی ، کنترل بيولوژيکی محسوب نمی شوند . اصلاح نژاد گياهان ، مبارزه زراعی و کاربرد مواد شيميايی علامتی اگر با قصد تاثيرگذاری بر آفت به کار رود ، کنترل بيولوژيک نيست . اين موارد زمانی کنترل بيولوژيک محسوب می گردند که با هدف حمايت از دشمنان طبيعی به کار گرفته شوند. برای مثال اصلاح نژاد گياهان به صورتی که برای آفات مسموم کننده بوده و يا به طريق ديگری موجب کاهش جمعيت آفات گردد ، مبارزه بيولوژيک نيست . اما اگر اين اصلاح با هدف به وجود آوردن شرايطی بهتر برای زندگی و بقای پارازيتوئيدها يا پرداتورها و فراهم شدن شرايط برای ميزبان يابی و حمله به آفات باشد ، مبارزه بيولوژيکی به شمار می رود.

مواد شيميايی حاصل از عصاره گياهان يا ميکروب ها که عليه آفات به کار می برند نيز مبارزه بيولوژيک نيست . کنترل بيولوژيک يعنی پديد آوردن مجموعه ای که در آن جمعيت يک گونه توسط افرا گونه ای ديگر با مکانيزم هايی نظير شکارگری ، پارازيتيسم ، بيماری زايی يا رقابت محدود می شود.

مبارزه بيولوژيک و مديريت تلفيقی آفات (IPM) :

مبارزه بيولوژيک به خصوص در اراضی غير مزروعی جنگل ، مرتع و نباتات زينتی ممکن است جدا از ساير اقدامات دفع آفاتی صورت پذيرد اما بسياری از آفات در يک محصول بايستی به طور همزمان کنترل شوند تا محصول خوبی عايد گردد . در چنين مواردی ضرورت می يابد تا چندين روش متضاد دريک برنامه به اجرا در آيد. سؤال اساسی در تلفيق روشهای مختلف اين است که کدام روش اولويت بيشتری دارد . در سالهای پس از 1945 که استفاده از آفت کش ها بسيار رايج بود ، غالباً استفاده از سموم در اولويت بود و مبارزه بيولوژيک يک اقدام فرعی محسوب می شد و غالباً هم به دليل اثرات سوء سموم مصرفی بر دشمنان طبيعی نتيجه مطلوبی از مبارزه بيولوژيک به دست نمی آمد و اين عدم کارآيی را به حساب ناتوانی دشمنان طبيعی می گذاشتند.