در اين پروژه به بررسي انواع حافظه‌ها ، چگونگي عملکرد ديسک‌ها و نيز نحوه ي ضبط اطلاعات بر روي آنها و به طور کل ضبط روي مواد مغناطيسي مي‌پردازيم. 

هنگامي که اطلاعات بر روي يک به اصطلاح واسطه ذخيره يا ضبط مي‌گردند (در اشکال متفاوت ضبط مغناطيسي) ، در مي‌يابيم همواره چه در زمان گذشته و چه در زمان حال اين فن آوري بوده است که بر صنعت تسلط داشته است. ذرات مغناطيسي با لايه‌هاي نازک داراي کورسيوتيه چند صد. ... هستند و به آساني قادر به حفظ يک الگوي مغناطيسي از اطلاعات ثبت شده ( در چگالي ده‌ها هزار بيتي ) براي صد‌ها سال بوده و با اين حال هنگامي که مطلوب باشد، الگو با نوشتن اطلاعات جديد بر روي قديم به سادگي قابل تغيير مي‌باشد. 

از آنجايي که فرآيند ضبط مستلزم يک تغيير در جهت استپين‌هاي الکترون است ، فرآيند به طور نا محدود معکوس پذير است و اطلاعات جديد ممکن است فوراً بدون هيچ فرآيندي توسعه لازم را داشته باشد. اين مقاله با توسعه خواص مغناطيسي مواد ضبط مي‌پردازد که از 1975 رخ داده اند. 

قديمي ترين مواد ضبط مغناطيسي عبارت بودند از سيم‌هاي فولاد زنگ نزن  12% نيکل و 12% کروم ، که طوري آبکاري آنيلينگ شده بودند که ذرات تک حوزه از فاز مزيتي در يک شبکه آستنيت رسوب مي‌کردند. پسماند زدايي تا Oe300-200 به اين طريق به آساني به دست مي‌آيد.