مسئله خوردگي در ابتداي كشف لوله مهم نبوده . ابتدايي ترين خطوط لوله براي انتقال آب از يك نوع لوله طبيعي مانند ني استفاده مي شده است . در 500 سال قبل از ميلاد يوناني ها از لوله هاي طبيعي براي انتقال آب استفاده كرده اند و سپس مصريها در چهارقرن  قبل از ميلاد توسط كانال آب را از رودخانه نيل به خارج منتقل نمودند . 

اولين مواد سازنده لوله ها توسط چيني ها براي انتقال گاز براي روشنايي استفاده شد از جنسBAMBOO  بود چينيها بعد از اينكه متوجه شدند كه لوله ها نشت دارند  آ نها را با موم پوشش دادند 

اولين كارخانه اي كه لوله را به صورت تجاري توليد نمود 200 سال قبل در اروپا بود در آن موقع CAST+IRON  براي انتقال آب فاضلاب شهري استفاده مي شد اولين لوله فولادي براي حمل آب در سال 1800 در آمريكا به كار برده شد براي سالهاي متمادي CAST+IRON  و STEEL  تنها مواد ساخت لوله حمل سيالات بودند . 

در زمان انقلاب صنعتي كه صنايع شيميايي نيز دچار تغييرات شدند براي مشكل خوردگي چندين آلياژ فلزي مصرف شدند پس از شروع ارائه آلياژ فلزي لوله هاي پليمري نيز وارد بازار شده اند . 

امروز اصلي ترين مسئله طراحان خطوط لوله انتخاب صحيح لوله با مواد ضد خوردگي جهت حمل سيالات گوناگون مي باشد خواص فيزيكي و مكانيكي و همچنين نوع خوردگي در محل و سيال پارامترهاي تعيين اين انتخاب كننده هستند . 

لوله هاي فايبر گلاس در سال 1948 عرضه شده اند ابتدايي ترين كاربرد ها براي لوله كشي فايبر گلاس و همچنين يكي از وسيعترين نواحي بكار رفته براي اين محصول ، در صنعت نفت مي باشد . لوله هاي فايبر گلاس به عنوان يك جنس مقاوم در برابر پوسيدگي و مقرون به صرفه به جاي آهن آلات حفاظت شده ،‌آهن ضد زنگ ،‌و ديگر فلزات كم نظير تر انتخاب شده بود . خطوط توليد تاكاربرد هاي روز افزون فشار بالا و لوله كشي هاي تونلي همراه اتصالات مسير هاي پر پيچ و خم گسترش و توسعه يافت . در اواخر دهه 1950 ، لوله هايي با قطر هاي بزرگتر قابل دسترسي گشت و لوله هاي فايبر گلاس به خاطر ويژگي هاي مقاومت در برابر پوسيدگي نهايي اش به طور گسترده اي در صنايع فرآيند هاي شيميايي به كار مي رفت .